Gestir Dalvíkinga borgi fyrir tjaldstæðin

Umgjörð Fiskidagsins mikla er orðin hefðbundin og skipulagið öruggt enda vanir menn við stjórnvölinn. Við vorum á tjaldstæði Dalvíkur núna um Fiskidagshelgina sjötta árið í röð. Að vera á tjaldstæðinu er að minnsta kosti helmingurinn af Fiskidagsfjörinu og nánast óhugsandi að breyta út af því.

Auðveldara er um að tala en í að komast að taka á móti öllum gestaflaumi Dalvíkinga svo vel fari. Nú sem fyrr var gisting á tjaldstæðum Dalvíkur ókeypis frá miðvikudegi til sunnudags um Fiskidagshelgina en gestir sem notuðu rafmagn borguðu 200 krónur á sólarhhring - ef þeir á annað borð höfðu fyrir því sjálfir að rölta inn í afgreiðslu sundlaugarinnar og gera grein fyrir sínum málum. Við vorum á tjaldstæðinu í tíu daga samfleytt, borguðum fyrir dvöl og rafmagn en urðum aldrei vör við að tékkað væri á því hvort gestir hefðu greitt fyrir þjónustuna eður ei. Ég skil ekki og hef aldrei skilið af hverju ekki eru innheimt gjöld af Fiskidagsgestum á tjaldstæðinu og tekjurnar meðal annars notaðar til að efla gæslu og þjónustu. Fólk er að fá ókeypis súpu í heimahúsum, fisk og fínerí við höfnina og skemmtidagskrá eins og best gerist. Að bæta fríu tjaldstæði ofan á allt saman er absúrd. 

Rafmagnsmálin á tjaldstæðinu voru sérkapítuli í fyrra og aftur í ár og verða það að óbreyttu líka næsta sumar. Færri en vilja geta stungið í samband og fengið rafmagn í farhýsin sín og álagið er langt yfir mörkum í kerfinu. Þess vegna sló út aftur og aftur og rafmagnslaust var tvær nætur
í röð. Lofthiti á Dalvík fór niður fyrir þrjár gráður um tvöleytið aðfararnótt laugardagsins og þá var nú heldur svalt í svefnstæðum fellihýsins Fengsæls GK úr Álftlandi þar sem rafmagn þurfti til að ræsa gasmiðstöðina!

Skýrum stöfum stóð á upplýsingatöflu tjaldstæðanna að bannað væri að brúka þar rafmagnsofna af því þeir tækju svo mikinn straum. Gott og vel. Vandinn er bara sá að rafmagnsofnar eru orðnir útbreiddir í þessum bransa og meira að segja komst ég að því að í það minnsta tvær tjaldvagnaleigur láta rafmagnsofna fylgja með vögnum sem þær leigja út.  Slíkar græjur eru sum sé orðnar standardbúnaður með tjaldvögnum! Og lái nú hver sem vill fólki sem gengur til hvílu í innan við þriggja stiga hita að það reyni að fá hita í kroppinn með ofni sem það hefur leigt með vagninum sínum. Sjálfur hefði ég borgað tíu þúsund kall fyrir rafmagn nóttina köldu ef einhver orkusveinn hefði bankað upp á og boðið slíka munaðarvöru þá stundina. En raforka var bara ekki föl þá fyrir nokkurn pening og því glömruðu tennur fram undir morgun. 

Þetta rafmagnsástand var verra nú en áður og verður að óbreyttu enn verra að ári. Það er fyrirsjáanlegt með öllu! Aðeins ein leið er til út úr ógöngunum og hún er að sjálfsögðu sú að bæta orkukerfið á tjaldstæðunum og láta notendur borga fyrir þjónustuna. Dalvíkingar eiga núna að horfa á tekjurnar sem þeir neita sér um ár eftir ár, innheimt þær frá og með næsta Fiskidegi og bæta í staðinn þjónustuna, fyrst og fremst varðandi rafmagnið.

Eitt verður svo að nefna varðandi tjaldstæðin og varðar öryggismál. Hingað til hafa menn verið í þokkalega þéttri kös á aðaltjaldstæðinu og næsta nágrenni á Dalvík, lögreglu og slökkviliði til skiljanlegrar skelfingar, enda ekki hlaupið að því að koma til aðstoðar ef kviknar í eða eitthvað annað alvarlegt gerist í kösinni miðri. Nú gerðist það að menn með málningargræjur birtust á tjaldstæðinu strax eftir verslunarmannahelgi og bjuggu til akreinar um tjaldstæðið fyrir slökkvibíla, sjúkrabíla eða lögreglu, ef á þyrfti að halda. Aðalleiðin gegnum þvert svæðið var hins vegar ríflega lögð, hátt í álíka breið og þjóðvegur eitt, hvernig svo sem menn hafa fundið út að þörf væri á slíku bruðli með dýrmæta landspilduna. Sem betur fer gerðist þess ekki þörf að fara með neyðarbíla um þessar rásir í gegnum farhýsaflóruna. Gestir á tjaldstæðinu óku hins vegar bílum sínum ótæpilega fram og aftur um svæðið dag og nótt og lögðu bílum við tjaldvagna og fellihýsi út um allt, bílum sem áttu auðvitað þar engan veginn heima. Meira að segja dunduðu menn við að girða af bílastæði fyrir sig og sína og koma þannig jafnframt í veg fyrir að aðrir gætu tjaldað á staðnum. Nýtingin á aðaltjaldsvæðinu var því afar slök í ár og þá komum við aftur að því sem nefnt var í upphafi:
Dalvíkingar eiga auðvitað að innheimta gjald af gestum tjaldstæðanna og herða þar gæslu! Vísa mönnum út af svæðinu með bílana sína og þar fram eftir götum, eins og gerist og gengur á öllum öðrum tjaldstæðum á stórhátíðum.

Til sanns vegar má færa að auðveldara var að komast um svæðið með slökkvibíla eða sjúkrabíla ef á hefði þurft að halda en þá þurfti líka að passa upp á að aðrir væru ekki á rúntinum á þessum öryggisleiðum. Ég varð vitni að litlu barni sem skaust út á milli tjaldvagna og mátti ekki miklu muna að það anaði undir fjallajeppa sem brunaði í tilgangsleysi þar fram hjá. Ég þykist nokkuð viss um hvaða umfjöllun Fiskidagurinn mikli hefði fengið í fjölmiðlum núna eftir helgina ef barnið hefði verið örlítið fljótara að hlaupa. Öryggisráðstafanirnar í ár (akstursleiðir til neyðaraðstoðar) sköpuðu þannig óbeint nýja hættu á tjaldstæðinu og urðu til þess að dreifa farhúsabyggðinnni meira um bæjarlandið en ástæða var til.