Sagði hann hvað...?

Því verður tæplega trúað að rétt sé eftir Herði haft í fréttinni. Alla vega vona ég hans vegna að eitthvað hafi skolast til og meintar ,,raddir fólksins" fái því að njóta vafans þar til hann endurtekur ummælin í heyranda hljóði á ljósvakanum. Meira er ekki hægt að segja i bili en menn geta leyft sér að hugsa ýmislegt....

Hænuskref í rétta átt

Að drepa tímann

Alþingi kom saman í dag eftir margra vikna jólaleyfi og fyrir hafði legið dögum saman að efnt yrði til mótmælaaðgerða á Austurvelli af því tilefni. Þá hefði nú mátt ætla að ríkisstjórnin kæmi galvösk til leiks og hefði frumkvæði að umræðum um ástandið, spilaði einhverju bitastæðu til handa lýðnum í landinu og reyndi í það minnsta að látast sem hún hefði áhyggjur af því sem bullar og kraumar í samfélaginu. 

Nei, góðir hálsar. Þingið kom saman eins og ekkert hefði í skorist. Sjáið bara dagskrá þingfundarins í dag. Ótrúlegt! Þetta er svona álíka út úr veruleikakortinu og ef prestur hæfi minningarorð í útfararathöfn með því að gala yfir kistuna hvítu og syrgjendur: Eru ekki allir í stuði?

1. Vátryggingastarfsemi, stjfrv., 225. mál, þskj. 304. --- 1. umr.
2. Greiðslur til líffæragjafa, stjfrv., 259. mál, þskj. 419. --- 1. umr.
3. Sala áfengis og tóbaks, frv., 37. mál, þskj. 37. --- 1. umr.
4. Olíugjald og kílómetragjald, frv., 40. mál, þskj. 40. --- 1. umr.
5. Andstaða við eldflaugavarnakerfi í Austur-Evrópu, þáltill., 49. mál, þskj. 49. --- Fyrri umr.
6. Tóbaksvarnir, frv., 57. mál, þskj. 57. --- 1. umr.
7. Stjórnarskipunarlög, frv., 58. mál, þskj. 58. --- 1. umr.
8. Prófessorsembætti á sviði byggðasafna og byggðafræða, þáltill., 59. mál, þskj. 59. --- Fyrri umr.
9. Skipafriðunarsjóður, þáltill., 60. mál, þskj. 60. --- Fyrri umr.
10. Áhrif markaðsvæðingar á samfélagsþjónustu, þáltill., 66. mál, þskj. 66. --- Fyrri umr.
11. Umferðarlög, frv., 93. mál, þskj. 100. --- 1. umr.
12. Fjármálafyrirtæki, frv., 111. mál, þskj. 120. --- 1. umr.

Um aðra helgi verður landsfundur Sjálfstæðisflokksins í Laugardalshöll og fyrir liggur að mótmælaaðgerðirnar í miðborginni í dag voru eins konar generalprufa fyrir þá samkomu. Það þykist lögreglan í það minnsta vita. Á sama hátt og  alþingismenn og ráðherrar hófu vorönnina við Austurvöll líkt og ártalið 2007 væri enn í fullu gildi hlýtur landsfundarsetningin að verða með hefðbundnum brag í góðærisanda: lúðrablæstri, áferðarfallegum ávörpum og tilvitnunum í Hannes Hafstein og höfuðskáldin öll. Úti regnið grætur.

Að stjórna með boxhönskum

Fjörlegt var og líflegt um að litast í Víkinni, félagssvæði Víkinga,  á sunnudaginn var:  iðandi mannlíf og athafnasemi jafnt innan dyra sem utan og hefðbundið sprikl að auki í sjálfum íþróttasalnum. Í svokallaðri tengibyggingu var opinn markaður á vegum skíðadeildar félagsins og þangað streymdi fólk allan daginn til að kaupa og selja notaðar skíðagræjur, fá fagmenn í að skerpa stálkanta eða breyta stillingum á bindingum eða bara  sýna sig og sjá aðra. Á bílastæðinu var heil hersing krakka að flokka og telja alls 39.000 dósir og flöskur sem safnað var í húsum í hverfinu! Þannig söfnuðu Víkingskrakkar til styrktar barna- og unglingastarfi handknattleiks- og knattspyrnudeilda félagsins og stuðluðu í leiðinni að tiltekt í geymslum og bílskúrum í hverfinu þar sem safnast höfðu fyrir drykkjarvöruumbúðir eftir veisluhöld hátíðanna.

Þetta var félagsstarf í hnotskurn eins og best gerist og uppskeran eftir því. Iðkendur og aðstandendur þeirra eru hjartað sem slær í svona félagsskap og mynda, ásamt velunnurum Víkings að fornu og nýju,  forystumönnum og starfsliði, gangverk starfseminnar og sjálfa félagssálina. Ég hef sjálfur dúllað dálítið í kringum yngri flokkana í fótboltanum, þar sem synirnir tveir koma við sögu, og haft ómælda ánægju af í blíðu og stríðu. Jafnframt hefi ég kynnst fjöldamörgum Víkingum á öllum aldri, ótal vinnuhestum í þágu félagsins fyrr og síðar, þjálfurum og síðast en ekki síst starfsmönnum í Víkinni. Nú síðast kynntist ég framkvæmdastjóranum sem þáverandi aðalstjórn Víkings réði til starfa frá og með 1. maí 2008 eftir að hafa auglýst starfið og valið viðkomandi úr hópi umsækjenda. Þá mat stjórnin  umsóknirnar, ræddi við „heitustu kandídatana“ og valdi svo; viðhafði með öðrum orðum opið, gegnsætt og eðlilegt ferli og traustvekjandi starfsmannapólítík. Þáverandi aðalstjórn kaus síðan í starfið mann sem reyndist vera áhugasamur og drífandi, léttur í lundu með góða nærveru, hugmyndaríkur og vinsæll í hópi gesta og gangandi í Víkinni. 

Fáeinum vikum síðar var ný aðalstjórn kjörin í Víkingi og með nýjum herrum komu nýir siðir eins og gjarnan gerist. Æskilegt er þá að hinir nýju siðir rúmist jafnan innan þeirra  marka sem viðtekin háttvísi og venjur í mannlegum samskiptum setja í starfsemi af þessu tagi. Þarna skipuðust mál hins vegar með nokkuð öðrum hætti.  Í byrjun nóvember sagði aðalstjórnin  bókara félagsins upp störfum eftir farsæla þjónstu um árabil. Í fyrirtækjum og félögum heyrir starfsmannahald yfirleitt undir framkvæmdastjóra og þannig var það líka hjá Víkingi að því er best var vitað. Aðalstjórnin rak hins vegar bókarann milliliðalaust.  

Um miðjan nóvember rak aðalstjórn svo nýlega ráðinn framkvæmdastjóra Víkings, sem út af fyrir sig voru tíðindi. Enn meiri tíðindum sætti þó að  hálfum öðrum sólarhring síðar var nýr framkvæmdastjóri kominn til starfa í Víkinni. Sá hafði því augljóslega verið ráðinn áður en fyrirrennaranum var sparkað. Gengið var því á svig við þá eðlilegu og sjálfsögðu stjórnsýsluhætti að auglýsa viðkomandi starf, fjalla um umsóknir og ráða síðan í það á tilteknum forsendum.

Vinnulagið við við framkvæmdastjóraskiptin er sennilega löglegt í bak og fyrir eða það skyldi maður  ætla og vona. Hins vegar er framgangsmátinn siðlaus og ekki boðlegur. Enga þekkingu í  lögspeki þarf til að fullyrða slíkt. Nýja framkvæmdastjórann þekki ég ekki neitt, hvorki í sjón né raun, en Víkings vegna  er hann vonandi hinn mætasti maður, drengur góður og hæfur vel til starfs síns. Athugasemd mín snýr enda ekki að honum heldur að aðalstjórninni sem  kallar yfir sig  innanfélagspískur um einkavinavæðingu og spillingu í kjölfar  ósæmilegrar framkomu gagnvart starfsmönnum félagsins. Með ólíkindum er að  fíflast svona á foraðið með opin augu á tímum þegar þjóðfélagið allt logar stafna á milli í kröfum um skítmokstur í spillingargrenjum, siðvæðingu og opið samfélag. 

Það er reyndar eftirtektarvert nú,  þegar heilir tveir mánuðir eru liðnir frá því framkvæmdastjóranum var sparkað og nýr maður kom í hans stað, að enn hefur ekki verið birtur stafkrókur um mannaskipti í sjálfum framkvæmdastjórastóli Víkings í fréttum á heimasíðu félagsins! Hins vegar var strax greint frá því hve margar dósir söfnuðust þegar kulnað hafði í þrettándabrennum og sömuleiðis var birt forsíðufrétt um hvernig 5. flokki í fótbolta hefði gengið að búa til snjókarla og -kerlingar eftir hret sem gekk yfir Fossvogsdal á dögunum, sem er bara fínt mál. Svo öllu sé til skila haldið  er nýr framkvæmdastjóri skráður á lista yfir starfsfólk Víkings á heimasíðunni en hvergi vakin athygli í fréttum á þessum óvæntu hræringum á félagskontórnum. Svo tóku glöggir Víkingar líka eftir því að það fækkaði um einn í aðalstjórn á lista yfir stjórnarmenn á heimasíðunni strax eftir brottrekstur framkvæmdastjórans. Engin  frétt hefur heldur verið skrifuð um hverju sætti að stjórnarmaðurinn gufaði upp rétt si-svona. 

Aðalstjórn Víkings ræður auðvitað sínum næturstað og hverja hún vill hafa í vinnu og hverja ekki. Hún skaðar hins vegar ímynd og orðspor félagsins með fautalegri framkomu gagnvart starfsmönnum sem þjónað hafa félaginu af trúmennsku og dugnaði. Mörg dæmi eru um einkafélög af ýmsu tagi þar sem eigendur og stjórnendur haga sér eins og fílahjörð í kristalsfabrikku og nota boxhanska í samskiptum við starfsmenn sína. Víkingur er hvorki einkafyrirtæki, kristalsfabrikka né boxhringur heldur heilbrigt og skemmtlegt íþróttafélag, meira að segja með bevís frá Íþróttasambandi Íslands upp á að vera fyrirmyndarfélag. Hvorki meira né minna.

Íþróttafélög gera, eðli máls samkvæmt,  ríkar kröfur til samfélagsins og fá mikla opinbera fjármuni til ráðstöfunar auk fjárstyrkja og annars konars stuðnings  frá fyrirtækjum og einstaklingum.  Það er beinlínis forsenda fyrir því að standa undir nafnbótinni fyrirmyndarfélag ÍSÍ að viðkomandi félagsskapur standist sjálfsagðar gæðakröfur í starfsemi sinni, ekki síst í æðstu stjórnsýslu. Fyrirmyndarfélag í orði verður líka að vera fyrirmyndarfélag á borði. Starfsmannapólitíkin sem æðsta forysta Víkings hefur tileinkað sér er víðsfjærri því að teljast boðleg í yfirlýstu fyrirmyndarfélagi. 

Óskrifuð siðaregla í vefheimum er sú að blogga hvorki reiður né fullur. Til þess eru vítin að varast og koma upp í hugann dæmisögur af þingmönnum tveimur sem sendu forðum frá sér svo svæsin skeyti á bloggsíðum sínum að næturþeli að augljóst mátti telja að þeir væru í það minnsta með skerta dómgreind sakir illsku og jafnvel slompaðir í ofanálag. Í næstu kosningum datt annar út af þingi en hinn datt að vísu upp í ráðherrastól þrátt fyrir að hafa skandalíserað á blogginu. Álykti svo hver fyrir sig.

Ég hélt mig meðvitað langt frá bloggskrifum á meðan reiðin sauð og kraumaði vegna atburðanna í Víkinni, annars hefði þessi pistill verið í það minnsta jafn svæsinn og froðufellandi skeytasendingar þingmannanna forðum. Nú er ég ekki reiður og því síður fullur, reyndar alveg pollrólegur en áfram leiður og svekktur. Sjálfsagt er ég að skipta mér af einhverju sem mér kemur ekki við en það verður þá svo að vera. Þetta er þá bara svanasöngurinn minn í Víkinni og farið hefur fé betra. Sumt getur nefnilega ekki legið í þagnargildi og má ekki liggja í þagnargildi.  Allra síst í svokölluðum fyrirmyndarfélögum.

Willoch og blóðbaðið í Gaza

Kåre Willoch, fyrrum forsætisráðherra Hægri flokksins í Noregi, kallar framferði Ísraelshers gegn Palestínumönnum í Gaza stríðsglæpi. Hann kallar hlutina réttum nöfnum og talar tæpitungulaust. Íslenska ríkisstjórnin er hins vegar í loðmullunni, aðallega upptekin af því hvort hún megi eða geti yfirleitt ályktað um nokkurn skapaðan hlut!

 

Willoch var forsætisráðherra í Noregi þegar ég bjó í Osló forðum daga. Hann var skarpur og eldklár málflytjandi, eitraður í kappræðum og fylginn sér, með hugmyndafræði og skýra sýn. Svo gátu menn verið sammála eða ósammála karlinum en það er önnur saga. Oft spurði ég sjálfan mig: Af hverju er enginn svona skörungur í íslenskri pólitík? Og spyr mig enn.

 

Willoch er nýorðinn áttræður en er enn þann dag í dag á fartinni í þjóðmálaumræðunni. Ég sé hann hvað eftir annað í fréttatímum eða umræðuþáttum norska ríkissjónvarpsins að fjalla um blóðbaðið í Gaza, þökk sé gervihnattatengingu við Norge gegnum Fjölvarpið.

 

Svo sé ég að Kåre Willoch skrifar grein í Aftenposten í dag þar sem hann setur framferði Ísraelsmanna inn í víðtækara sögulegt samhengi á þann hátt sem honum er lagið. Þetta er skýrt og skorinort, aðgengilegt og auðskilið. Þetta er grein sem Ísraelsvinir ættu að lesa vel og loðmullumenn líka.

 

Hann bendir meðal annars á að Hamas  hafi hlotið meirihlutafylgi í frjálsum kosningum en stjórnir á Vesturlöndum samt krafist þess að Fatah, hreyfingin sem tapaði í sömu kosningum, væru engu að síður við völd í Palestínu og við Fatah væri  talað en ekki við sigurvegara kosninganna! „Þannig birtast viðhorf Vesturlanda til lýðræðisins“,  skrifar Willoch.

 

Niðurstaða hans er sú að þeir fylgi stefnu Ísraels   gagnvart Palestínumönnum styðji um leið pólitík sem skapi hatur og leiði til ófara og hörmuna fyrir Ísrael:

 

De som forsvarer den israelske politikken overfor palestinerne støtter en politikk som skaper et hat som kan føre til katastrofe for Israel. De gjør det enda vanskeligere for de israelerne som ønsker en annen politikk, å få sitt land til å snu kursen bort fra katastrofen. Venner av Israel bør arbeide for at Israel godtar det arabiske fredsforslaget. Det krever bl.a. grenser som før krigen i 1967, bare med slike justeringer som partene blir enige om, og garantier for Israels sikkerhet.

Heimspressan gerð að fíflum

Norsku læknarnir Erik Fosse og Mads Gilbert fóru eftir krókaleiðum frá Egyptalandi inn á Gazasvæðið á gamlársdag og hafa síðan þá staðið vaktina dag og nótt við að sinna særðum fórnarlömbum villimannlegs hernaðar Ísraelsmanna gegn Palestínu við skelfilegar aðstæður. Norðmennirnir eru sjálfboðaliðar og hafa vakið heimsathygli fyrir framlag sitt til stuðnings Palestínumönnum. Þeir eru hvað eftir annað í viðtölum í mörgum af áhrifamestu fjölmiðlum veraldar og lýsa því sem fyrir augu ber, við litla hrifningu hernámsliðsins. Lýsingar þeirra eru hryllilegri en orð fá lýst. Læknarnir tveir hafa því í raun verið samtímis í faglegum hlutverkum sínum í heilbrigðisþjónustu og í hlutverkum kynningarfulltrúa fyrir Palestínumenn gagnvart heimsbyggðinni,  einfaldlega af því að enginn einasti blaða- eða fréttamaður erlends fjölmiðils er fyrirfinnanlegur á Gazasvæðinu!

Ísraelsmenn hleypa ekki útlendum fjölmiðlum inn á Gaza og heimspressan virðist annað hvort ekki kæra sig um að styggja hernámsöflin né hafa sambönd til að koma sér eftir krókaleiðum inn á styrjaldarsvæðið á sama hátt og norsku læknarnir gerðu. Ísraelsmenn gera sitt til að halda blóðbaðinu á Gaza utan við sviðsljós alþjóðafjölmiðla með því að veita ekki erlendum fjölmiðlamönnum aðgang og ekki síður með því að sprengja mikilvæga pósta í síma-, fjarskipta- og í raforkukerfinu á svæðinu í loft upp til að tryggja einangrun Gaza frá umheiminum. Norsku læknarnir hafa hins vegar verið í sambandi við erlenda fjölmiðla með gerfihnattagræjum sem smyglað var inn á Gaza frá Noregi, eftir því sem næst verður komist.

Fosse og Gilbert eru hetjur hvernig á það sem litið er en lítið leggst að sama skapi fyrir hreysti heimspressunnar. Áfram heldur árásarstyrjöldin og áfram flýtur blóðið um Gaza, með velþóknun Bandaríkjastjórnar. Ýmsir binda vonir við að breytt viðhorf skapist í Washington með nýjum herra í Hvíta húsinu og friðvænlegra verði fyrir botni Miðjarðarhafs. Margir fréttaskýrendur bandarískra sjónvarpsstöðva eru hins vegar þeirrar skoðunar að Obama muni ekki dekra minna við gyðinga og Ísraelsríki en Bush. Og ekki þarf að spyrja um Hillary Clinton. Hún er þingmaður gyðingaveldisins í New York og verður líka utanríkisráðherra í þágu þess og banvænnar útþenslustefnu Ísraelsríkis.

Ískuldi í garð ESB á Valhallarfundi

Andstaðan við Evrópusambandið hefur gert Styrmi Gunnarsson og Kristján Ragnarsson að fóstbræðrum á ný eftir harkaleg átök þeirra um sjávarútvegsmál á opinberum vettvangi um áratugaskeið. Þeir sneru bökum saman í dag á opnum fundi auðlindahóps Evrópunefndar Sjálfstæðisflokksins  í Valhöll, Morgunblaðsritstjórinn fyrrverandi sem átti manna mestan þátt í því að festa hugtakið sægreifa við útgerðarmenn landsins og svo fyrrverandi formaður Landssambands íslenskra útvegsmanna - sjálf ímynd sægreifans á síðum Morgunblaðsins.

Í ESB-umræðunni myndast þannig ný bandalög og þau sem fyrir eru kunna á hinn bóginn að gisna eða riðlast, um sinn að minnsta kosti. Þannig sagði Styrmir að nú væri hann í fyrsta sinn ekki hjartanlega sammála fulltrúum Engeyjarættarinnar í pólitík allt frá því hann kynntist Halldóri Blöndal  í september 1949. Styrmir og Bjarni Benediktsson, alþingismaður af Engeyjarætt, voru nefnilega frummælendur á Valhallarfundinum og gagnstæðrar skoðunar. Það sem gerir ESB-umræðuna sérlega spennandi og áhugaverða er ekki síst það að fylkingar munu riðlast þvert á flokksbönd, ættarbönd og allar aðrar línur, bæði hefðbundnar og genetískar. ESB-málið skapar á vissað hátt svipað ástand og prestskosningar hér á árum áður, það geta allir verið með öllum eða á móti öllum. Þá loguðu kirkjusóknir í deilum og fjölskylduboð leystust upp í karpi um klerka. Gaman, gaman.

Afstaðan til Evrópusambandsins verður aðalmál landsfundar Sjálfstæðisflokksins núna í lok janúar og lífleg umræða er á vettvangi flokksins um málið, meðal annars á sérstakri og mjög svo líflegri heimasíðu og á opnum fundum um helstu málaflokka. Og áhuga skortir ekki því Valhallarsalurinn var stappfullur í dag og augljóst að fundarsókn var tvöfalt meiri en fundarboðendur höfðu áætlað. Allt í góðu með setinn Svarfaðardal á fundum en þá verður hátalakerfið líka að vera í góðu lag til að allir geti fylgst þokkalega með því sem fram fer. Þarna var talkerfið hins vegar í lamasessi allan tímann, sem auðvitað er ekki boðlegt á svona samkomum.

Andrúmsloftið í Valhöll var á þann veg að eindregið benti til þess að Evrópusambandið ætti sér þar formælendur fáa. Þá er tekið mið af fyrirspurnum, athugasemdum, klappi og líkamstjáningu gesta á vissum augnablikum. Einn fundarmaður sýndi meira að segja í verki hug sinn til framsöguræðu Bjarna Benediktssonar með því að rífa af sér spariskó og veifa yfir höfði sér. Hann lét hins vegar duga að sýna skóinn sinn og kalla upp að þingmaðurinn væri að ,,slíta úr sér hjartað" með ummælum  um Evrópusambandið. Skókast er annars orðið alþjóðlegt mótmælatiltæki eftir að fréttamaður í Írak hugðist þrusa skóm sínum í haus Bush Bandaríkjaforseta á blaðamannafundi í Bagdad á dögunum en hitti ekki, illu heilli.

Málflutningur Styrmis átti sem sagt áberandi betri hljómgrunn meðal fundarmanna en sjónarmið Bjarna, hvort sem það nú er fyrirboði niðurstöðu sjálfs landsfundarins eður ei. Þingmaðurinn stóð samt ekki einn, langt í frá, en færri höfðu sig í frammi máli hans til framdráttar og voru orðvarari en sumir af hinum vængnum.

Bjarni talaði skýrar um Evrópusambandsmál og gekk lengra en ég hef heyrt mann úr forystukjarna sjálfstæðismanna gera áður, að varaformanni flokksins meðtöldum. Hann kallaði eftir að forysta Sjálfstæðisflokksins fengi opið umboð landsfundar til að fjalla um næstu skref gagnvart Evrópusambandinu í ljósi gjörbreyttra aðstæðna og þá ætti fyrst að láta reyna á samstöðu með öðrum stjórnmálaflokkum. Hann tvítók það sem afstöðu sína að ,,kalt hagsmunamat" ætti að ráða för þegar málið yrði gert upp, ekki væri lengur samstaða um að ,,aðhafast ekkert" í þessum efnum.

Styrmir vísaði á bug öllum hugmyndum um að nálgast Evrópusambandið með aðild í huga því þar með væru Íslendingar að afsala sér yfirráðum auðlinda sinna til lands og sjávar. Hann varpaði fram þeirri hugmynd að efna til allsherjaratkvæðagreiðslu meðal 40-45.000 flokksbundinna sjálfstæðismanna um land allt og fá þannig bindandi afstöðu fyrir flokksforystuna til hugsanlegra aðildarviðræðna en kvaðst reyndar ekki kvíða niðurstöðu landsfundarins í málinu. Hann lýsti sig ósammála áramótavangaveltu Geirs H. Haarde forsætisráðherra um tvöfalda allsherjaratkvæðagreiðslu um ESB og kvað hugmynd Ingibjargar Sólrúnar Samfylkingarformanns um þingkosningar og ESB-atkvæðagreiðslu ,,alveg fráleita".

Morgunblaðsritstjórinn fyrrverandi lét það verða eitt sitt síðasta verk á Valhallarfundinum, í svari við fyrirspurn úr sal, að taka Alþýðusambandsforystuna til bæna. Ákafinn var engu minni en þegar hann lamdi forðum daga á sægreifunum sælu í forystugreinum og Reykjavíkurbréfum Moggans. Styrmir sagði það ,,gjörsamlega óskiljanlegt" að Alþýðusambandið hefði samþykkt stefnuyfirlýsingu um að Ísland skyldi sækja um ESB-aðild og bætti við: ,,Þetta þýðir í raun að ASÍ krefst aukins atvinnuleysis á Íslandi!"

Tvöfalda bítið

Tvöfalda trommubítið hans Gunnars Jökuls var miklu flottara en þetta undarlega tvöfalda ESB-bít sem spilað er hér og þar í stjórnmálaheimum nú um stundir, meðal annars í nýársgrein forsætisráðherrans. Ríkisstjórnir hafa gert annað eins um dagana og það að ákveða hvort þær fara eða fara ekki í viðræður við erlend ríki eða bandalag ríkja um samninga af einhverju tagi, í þessu tilviki um aðildarviðræður við Evrópusambandið. Fyrir liggur hins vegar að í þessu tiltekna máli  verða samningsdrög örugglega lögð fyrir þjóðina í allsherjaratkvæðagreiðslu og þá hafa menn eitthvað til að ræða og taka afstöðu til. Þjóðaratkvæðagreiðsla um það eitt hvort megi ræða við ESB eða ekki er absúrd. Það er niðurstaða sem ríkisstjórn á að bera ábyrgð á. Ef hún ákveður að ganga til viðræðna við ESB kemur til kasta þjóðarinnar að falla um afrakstur krúnksins. Þannig hafa hlutirnir gengið fyrir sig í öðrum Evrópuríkjum og engin ástæða til annars en að láta sama yfir Íslendinga ganga án þess að flækja tiltölulega einfalda atburðarás með aukaslaufum. Ef hins vegar ríkisstjórnin treystir sér ekki til að fá sameiginlegan botn í málið blasir tæplega við annað en kosningar til Alþingis í ár. Það er bara önnur Ella.