Rokk, flugeldar og súpa

Þriðjudagur, 12. ágúst 2008

Fiskidagurinn mikli á Dalvík var sá best heppnaði sem við höfum upplifað og Álftlendingar segja því að lengi geti gott batnað. Aðstandendur hans geta því enn og aftur verið býsna roggnir með sig, fjandakornið að hægt sé með nokkru móti að finna veikan blett á nokkrum hlut í skipulagi, undirbúningi og framkvæmd þessarar gríðarlega umfangsmiklu samkomu. Þetta var unaðurinn einn frá upphafi til enda. Bæjaryfirvöld ættu hins vegar að verja tíma í að fara yfir ýmislegt sem að þeim snýr (sjá annan pistil hér á blogginu um tjaldstæðamálin).

Skemmtidagskráin við höfnina á laugardaginn var þéttari en áður með vaxandi spennu í lokin eins og vera ber. Auðvitað var við hæfi að slá botn í samkomuna með Eyþóri Inga og félögum. Og þvílíkur endapunktur hjá drengnum. Ég segi enn og aftur: Þessi drengur er hreint fyrirbæri, stútfullur af tónlist með ótrúlegt raddsvið og fágæta útgeislun. Svo sýndi hann og sannaði þarna að hann kann líka að semja ágætis lög. Ef sýnishornin við Dalvíkurhöfn eru dæmigerð fyrir væntanlega plötu frá kappanum er ástæða til að hlakka til. Hressilegt og hrátt rokk, ekkert fjandans píkupopp. Nóg er nú komið af vælukjóum í þá deild. Með sér á sviðinu hafði Eyþór Ingi fína músikanta úr heimabyggð og þar skal fyrstan nefna Örn á Tjörn, afskaplega skemmtilegan og færan gítarista.

Strákarnir náðu upp rífandi stemningu og lífi á hafnarsvæðinu en það gerðu fleiri. Nokkru áður birtust nefnilega senuþjófar dagsins og fóru á kostum, kennarar í Tónlistarskóla Dalvíkur. Lokanúmerið þeirra var Queen-lagið magnaða, Bohemian Rhapsody. Sá flutningur var einfaldlega í heimsklassa, hreint gæsahúðardæmi. Breski sendiherrann í Reykjavík hlýtur að láta Betu drottningu vita af þessum nýútsprungnu Queen-söngstjörnum á Dalvík. Hún býður þeim þá væntanlega í höllu sína, rennir sér í það minnsta tvöfaldan gin og tónik í kristalkrús, lyngnir augum og hlýðir á dalvískan drottningarsöng.

Hápunktar skemmtidagskrárinnar við höfnina voru sem sagt heimatilbúnir að þessu sinni og ekki einu sinni Rúni Júl skákaði þeim þó í góðum gír væri. Óþarfi að flytja að skemmtikrafta þegar það besta er að finna í eigin ranni og ekki einu sinni allt notað sem tiltækt er. Ég hefði til að mynda þegið í þetta sinn að hlýða frekar á Hund í óskilum en Hvanndalsbræður enn einu sinni. Það kann hins vegar að hafa áhrif þá skoðun að fyrr í sumar eignaðist ég illu heilli nýju plötuna með þeim bræðrum. Sú var spiluð einu sinni og síðan ekki söguna meir. Subbuskapurinn þar er Hvanndælingum til lítils sóma.

Og þegar talað er um hápunkta Fiskidagsins í ár verður ekki horft fram hjá tvennum frábærum tónleikum í Bárubúð á miðvikudags- og fimmtudagskvöldið. Á þeim fyrri var Þórarinn Hjartarson frá Tjörn í aðalhlutverki og hafði sér til samsöngs og trausts dóttur sína, Sigríði Ívu. Sú er nemi í klassískum söng í Osló. Hún kom til landsins deginum áður svo ekki vannst mikill tími til æfinga en óhætt er að segja að framlag hennar hafi fallið áheyrendum vel í geð og rúmlega það. Þórarinn klikkaði ekki frekar en fyrri daginn og auðvitað heiður skilinn fyrir að endurnýja kynni þjóðarinnar við skáldið góða Pál Ólafsson.

Síðari kvöldið stóð heil familía frá Tjörn á sviðinu: Kristjana Argrímsdóttir, Ösp Kristjánsdóttir, Örn Kristjánsson og Kristján Hjartarson. Verður að segjast að þetta var fyrst og fremst kvöld Aspar. Hún er í djasssöngnámi hjá FÍH í Reykjavík og er þegar orðin miklu meira en efnileg. Svarfdælingar hafa þar með eignast djasssöngkonu í úrvalsflokki og hana nú! Undirleikari á píanó var frænka hennar, Matthildur Anna (dóttir Önnu Kristínar Arngrímsdóttur, leikkonu frá Ásbyrgi). Hún er í námi í píanóleik í Lundúnum og tilhlökkunarefni að heyra meira frá þeim frænkum saman í framtíðinni.

Örn bróðir Aspar sýndi þarna og svo á sviðinu við höfnina á sjálfan Fiskidaginn að hann er flottur tónlistarmaður og nú nemur hann tónsmíðar í Listaháskóla Íslands svo enginn vafi er á að hann á eftir að láta að sér kveða enn frekar. Um frammistöðu foreldranna, Kristjönu og Kristjáns, þarf ekki að fara mörgum orðum. Þau stóðu undir væntinum og rúmlega það og auðheyrt var í salnum að áheyrendur hefðu þegið að heyra ögn meira í Kristjönu; hún er bara svo mögnuð söngkona.

Þetta var mikil og góð upplifun bæði kvöldin en það verður að segjast að Bárubúð er ekki salur við hæfi slíkum samkomum. Þarna yfirfullt, einkum síðara kvöldið, og eilíft ráp fólks í gegnum miðjan sal á leið til og frá barnum. Og handan barborðsins var ofan á allt saman hávaðasöm kaffivél sem yfirgnæfði söng og spil þegar áheyrendur voru svo óheppnir að viðskiptavinir pöntuðu frekar ítalskt kaffi en kollu af öli. Kannski má láta sig dreyma um að þessir tónleikar að ári verði komnir í fína menningarhúsið sem lokið var við að glerja fyrir helgina handan götunnar, gegnt Bárubúð?

Þegar öllu var á botninn hvolft var raunverulegur hápunktur Fiskidagsins í ár var hins vegar bryggjusöngur og flugeldasýning við höfnina undir miðnætti á laugardagskvöldið. Þar var blankalogn, léttskýjað, meiri mannfjöldi í brekkum en sést hefur áður, söngur, stuð og alveg listilega vel útfærð og flott flugeldaskothríð á vegum Sparisjóðs Svarfdæla og björgunarsveitarinnar.

Fiskidagurinn snýst auðvitað um fisk, ekki bara um söng, flugelda, hopp og hí. Nýjungin á matseðlinum var pítsan mikla sem bökuð var í ofni hjá Sæplasti. Ljómandi góður matur og í fyrsta flokki eins og allt annað sem við smökkuðum. Í úrvalsdeildinni voru hins vegar kræklingssúpa Vallabænda, saltsíld í bás Kollu og félaga og svo plokkfiskur Gríms kokks úr Eyjum. Allt unaðslegar vörur sem nægja til að draga matgæðinga til Dalvíkur af öðrum landshornum. Með fullri virðingu fyrir öllu og öllum; þetta þrennt kemur aftur og aftur upp í hugann, ekki síst þessi unaðslega súpa frá Völlum. Er ekki næst á dagskrá að byrja að framleiða austurríska kræklingasúpu a la Bjarni & Hrafnhildur á Dalvík og selja um land allt?