Ískuldi í garð ESB á Valhallarfundi

Andstaðan við Evrópusambandið hefur gert Styrmi Gunnarsson og Kristján Ragnarsson að fóstbræðrum á ný eftir harkaleg átök þeirra um sjávarútvegsmál á opinberum vettvangi um áratugaskeið. Þeir sneru bökum saman í dag á opnum fundi auðlindahóps Evrópunefndar Sjálfstæðisflokksins  í Valhöll, Morgunblaðsritstjórinn fyrrverandi sem átti manna mestan þátt í því að festa hugtakið sægreifa við útgerðarmenn landsins og svo fyrrverandi formaður Landssambands íslenskra útvegsmanna - sjálf ímynd sægreifans á síðum Morgunblaðsins.

Í ESB-umræðunni myndast þannig ný bandalög og þau sem fyrir eru kunna á hinn bóginn að gisna eða riðlast, um sinn að minnsta kosti. Þannig sagði Styrmir að nú væri hann í fyrsta sinn ekki hjartanlega sammála fulltrúum Engeyjarættarinnar í pólitík allt frá því hann kynntist Halldóri Blöndal  í september 1949. Styrmir og Bjarni Benediktsson, alþingismaður af Engeyjarætt, voru nefnilega frummælendur á Valhallarfundinum og gagnstæðrar skoðunar. Það sem gerir ESB-umræðuna sérlega spennandi og áhugaverða er ekki síst það að fylkingar munu riðlast þvert á flokksbönd, ættarbönd og allar aðrar línur, bæði hefðbundnar og genetískar. ESB-málið skapar á vissað hátt svipað ástand og prestskosningar hér á árum áður, það geta allir verið með öllum eða á móti öllum. Þá loguðu kirkjusóknir í deilum og fjölskylduboð leystust upp í karpi um klerka. Gaman, gaman.

Afstaðan til Evrópusambandsins verður aðalmál landsfundar Sjálfstæðisflokksins núna í lok janúar og lífleg umræða er á vettvangi flokksins um málið, meðal annars á sérstakri og mjög svo líflegri heimasíðu og á opnum fundum um helstu málaflokka. Og áhuga skortir ekki því Valhallarsalurinn var stappfullur í dag og augljóst að fundarsókn var tvöfalt meiri en fundarboðendur höfðu áætlað. Allt í góðu með setinn Svarfaðardal á fundum en þá verður hátalakerfið líka að vera í góðu lag til að allir geti fylgst þokkalega með því sem fram fer. Þarna var talkerfið hins vegar í lamasessi allan tímann, sem auðvitað er ekki boðlegt á svona samkomum.

Andrúmsloftið í Valhöll var á þann veg að eindregið benti til þess að Evrópusambandið ætti sér þar formælendur fáa. Þá er tekið mið af fyrirspurnum, athugasemdum, klappi og líkamstjáningu gesta á vissum augnablikum. Einn fundarmaður sýndi meira að segja í verki hug sinn til framsöguræðu Bjarna Benediktssonar með því að rífa af sér spariskó og veifa yfir höfði sér. Hann lét hins vegar duga að sýna skóinn sinn og kalla upp að þingmaðurinn væri að ,,slíta úr sér hjartað" með ummælum  um Evrópusambandið. Skókast er annars orðið alþjóðlegt mótmælatiltæki eftir að fréttamaður í Írak hugðist þrusa skóm sínum í haus Bush Bandaríkjaforseta á blaðamannafundi í Bagdad á dögunum en hitti ekki, illu heilli.

Málflutningur Styrmis átti sem sagt áberandi betri hljómgrunn meðal fundarmanna en sjónarmið Bjarna, hvort sem það nú er fyrirboði niðurstöðu sjálfs landsfundarins eður ei. Þingmaðurinn stóð samt ekki einn, langt í frá, en færri höfðu sig í frammi máli hans til framdráttar og voru orðvarari en sumir af hinum vængnum.

Bjarni talaði skýrar um Evrópusambandsmál og gekk lengra en ég hef heyrt mann úr forystukjarna sjálfstæðismanna gera áður, að varaformanni flokksins meðtöldum. Hann kallaði eftir að forysta Sjálfstæðisflokksins fengi opið umboð landsfundar til að fjalla um næstu skref gagnvart Evrópusambandinu í ljósi gjörbreyttra aðstæðna og þá ætti fyrst að láta reyna á samstöðu með öðrum stjórnmálaflokkum. Hann tvítók það sem afstöðu sína að ,,kalt hagsmunamat" ætti að ráða för þegar málið yrði gert upp, ekki væri lengur samstaða um að ,,aðhafast ekkert" í þessum efnum.

Styrmir vísaði á bug öllum hugmyndum um að nálgast Evrópusambandið með aðild í huga því þar með væru Íslendingar að afsala sér yfirráðum auðlinda sinna til lands og sjávar. Hann varpaði fram þeirri hugmynd að efna til allsherjaratkvæðagreiðslu meðal 40-45.000 flokksbundinna sjálfstæðismanna um land allt og fá þannig bindandi afstöðu fyrir flokksforystuna til hugsanlegra aðildarviðræðna en kvaðst reyndar ekki kvíða niðurstöðu landsfundarins í málinu. Hann lýsti sig ósammála áramótavangaveltu Geirs H. Haarde forsætisráðherra um tvöfalda allsherjaratkvæðagreiðslu um ESB og kvað hugmynd Ingibjargar Sólrúnar Samfylkingarformanns um þingkosningar og ESB-atkvæðagreiðslu ,,alveg fráleita".

Morgunblaðsritstjórinn fyrrverandi lét það verða eitt sitt síðasta verk á Valhallarfundinum, í svari við fyrirspurn úr sal, að taka Alþýðusambandsforystuna til bæna. Ákafinn var engu minni en þegar hann lamdi forðum daga á sægreifunum sælu í forystugreinum og Reykjavíkurbréfum Moggans. Styrmir sagði það ,,gjörsamlega óskiljanlegt" að Alþýðusambandið hefði samþykkt stefnuyfirlýsingu um að Ísland skyldi sækja um ESB-aðild og bætti við: ,,Þetta þýðir í raun að ASÍ krefst aukins atvinnuleysis á Íslandi!"

Tvöfalda bítið

Tvöfalda trommubítið hans Gunnars Jökuls var miklu flottara en þetta undarlega tvöfalda ESB-bít sem spilað er hér og þar í stjórnmálaheimum nú um stundir, meðal annars í nýársgrein forsætisráðherrans. Ríkisstjórnir hafa gert annað eins um dagana og það að ákveða hvort þær fara eða fara ekki í viðræður við erlend ríki eða bandalag ríkja um samninga af einhverju tagi, í þessu tilviki um aðildarviðræður við Evrópusambandið. Fyrir liggur hins vegar að í þessu tiltekna máli  verða samningsdrög örugglega lögð fyrir þjóðina í allsherjaratkvæðagreiðslu og þá hafa menn eitthvað til að ræða og taka afstöðu til. Þjóðaratkvæðagreiðsla um það eitt hvort megi ræða við ESB eða ekki er absúrd. Það er niðurstaða sem ríkisstjórn á að bera ábyrgð á. Ef hún ákveður að ganga til viðræðna við ESB kemur til kasta þjóðarinnar að falla um afrakstur krúnksins. Þannig hafa hlutirnir gengið fyrir sig í öðrum Evrópuríkjum og engin ástæða til annars en að láta sama yfir Íslendinga ganga án þess að flækja tiltölulega einfalda atburðarás með aukaslaufum. Ef hins vegar ríkisstjórnin treystir sér ekki til að fá sameiginlegan botn í málið blasir tæplega við annað en kosningar til Alþingis í ár. Það er bara önnur Ella.

Rófulausir hundar í Skagafirði og hreysi á Akureyri

Ævisaga Gríms Jónssonar amtmanns er unaðslegt lesefni og ófáum næturstundum yfir henni var vel varið núna um jól og áramót. Það hlýtur að segja ýmislegt um þá sem nefna bækur til bókmenntaverðlauna að bók Kristmundar Bjarnasonar, fræðimanns á Sjávarborg, skuli hvergi hafa komist þar á blað. Þegar frá líður er samt  líklegra en hitt að Amtmaðurinn á einbúasetrinu verði talinn meðal bestu ævisagna á landi hér og sögu amtmannsins á Möðruvöllum í Hörgárdal verður örugglega minnst lengur en flestra bóka sem nefndar voru til verðlauna, hvað svo sem bókmenntaelítunni finnst um það.

Fyrst af öllu skal nefna að Amtmaðurinn á einbúasetrinu er óvenjulega vel skrifuð bók. Kristmundur skrifar texta sem er sjaldgæft að sjá í seinni tíð og hann hlýtur að hafa nostrað við hverja setningu. Í öðru lagi er saga Gríms amtmanns sérlega áhugaverð og dramatísk og í þriðja lagi er þarna fjallað um sjálfa Íslandssöguna undir lok danskrar einvaldsstjórnar og dregnar upp magnaðar mannlífs- og samfélagsmyndir, einkum af Norðurlandi.

Þegar Grímur amtmaður kemur ásamt fjölskyldu sinni í júnílok 1824 til Akureyrar í fyrsta sinn, siglandi með Herthu  frá Kaupmannahöfn til að taka við embætti sínu á Möðruvöllum, er svo frá greint að dönsku farþegunum hafi brugðið í brún, enda ,,höfðu aldrei litið aðra eins bæjarboru og höfuðstað Norðurlands“  með nokkrum tugum tjargaðra timburkofa, jarðhúsa og torfkofa.  

Skagfirskir góðbændur áttu yfirleitt ekki samleið með amtmanninum og vildu helst af öllu setja hann af. Átökum bændanna og embættismannsins á Möðruvöllum er þarna lýst í stórum og smáum atriðum og þarna kemur vel fram að Skagfirðingar voru ekki allir þar sem þeir voru séðir. Þeir þóttu ölhneigðir, kunnu vel við sig á hestbaki, voru ekki mjög bundnir búum sínum og kvenhollir í betra lagi (er þetta nokkuð breytt enn þann dag í dag??). Í Skagafjarðarsýslu voru oftast fleiri barneignarbrot en í öðrum héruðum og reyndar má draga þá ályktun af talnagögnum að stöku bændur þar í héraði hafi riðið flestu sem hreyfðist eins og rófulausir hundar. Það átti víst að einhverju leyti við um Húnvetninga líka. Þannig er greint frá bóndanum á Sæunnarstöðum í Austur-Húnavatnssýslu sem missti konu sína árið 1828. Sumarið 1829 fæddi systir hinnar látnu húsfreyju ekklinum barn og í apríl og nóvember 1830 urðu tvær vinnukonur á Sæunnarstöðum léttari eftir náin samskipti við bónda. Þriðju og síðustu barnmóður sína gekk bóndi að eiga. Þannig var nú lífið á Norðurlandi þá.

Árið 2008 brennt og sungið út

Myndarlegur bálköstur var hlaðinn á Grund í Svarfaðardal og árið kvatt með því að leggja eld að honum. Þar stigu logar til himins eins og sjá má á meðfylgjandi mynd frá brennustjóranum, Atla Friðrikssyni. Álftlendingar lögðu leið sína að héraðsbrennunni sinni, við Suðurhlíðar í Fossvogi. Þar stigu logar til himins eins og vera bar og fjöldi fólks fylgdist með. Svarfdælingar áttu stóran hlut í því að halda uppi fjöri á vettvangi. Sindri Heimisson Kristinssonar var mættur með harmóníku og Hjálmar Hjálmarsson leikari - Litli Bommi - var þar í hlutverki söngvara. Ásgeir H. Steingrímsson trompettleikari blés í lúður sinn og Gunnlaugur Kristjánsson hjá Björgun ehf. þandi raddbönd. Sindri og Ásgeir hafa oft komið áður með hljóðfæri að brennu við Suðurhlíðar og stuðlað að miklum söng og gleði. Í fyrra var brennu þarna aflýst vegna veðurs þannig að tvö ár eru liðin síðan síðast. Það gladdi því fastagesti við brennuna ákaflega að sjá kappana á sínum stað með nikku og lúður. Einn heimilisfaðirinn snaraðist að þeim með þeim orðum að gamlárskvöldið væri ekki fullkomið hjá sér nema hann heyrði þennan merka hóp spila og syngja við Suðurhlíðabrennu. Sá gat sum sé sofnað með bros á vör á nýársnótt.

Við Suðurhliðabrennu í Fossvogi á gamlárkvöld 2008. Sindri Heimisson er með nikkuna, Ásgeir H. Steingrímsson með trompett. Hjálmar Hjálmarsson og Gunnlaugur Kristjánsson eru forsöngvarar og allt í kring er sjálfskipaður brennukórinn.

 

 

Um forseta, kryddsíld, siðleysi og óætt laufabrauð

Forsetinn lagði allt nýársávarpið sitt undir efnahagskreppuna og tengd mál og fór vel á því. Það var ekki hægt að skilja orð hans á annan veg en sem stuðningsyfirlýsingu við málstað Austurvallarhreyfingarinnar sem maður ársins á Rás tvö, Hörður Torfason söngvaskáld, hratt af stað í haust.  Forseti bar fram sjálfsgagnrýni í maóískum anda vegna afskipta sinna af útrásarvíkingum en tók fram að embættið myndi áfram styðja við sókn íslenskra fyrirtækja á erlendum vettvangi. Hann kallaði eftir víðtæku uppgjöri og einhvers konar skilmála í því sambandi. Tæpast hefur þessi ræða þjóðhöfðingjans fallið í sérlega frjóa jörð í Stjórnarráði Íslands enda slíkt uppgjör ekki á dagskrá þar á bæ svo vitað sé.

 

Ég lagði á mig að hlusta á nýársávörp Danmerkurdrottningar og Noregskóngs í sjónvarpi á gamlárskvöld. Umgjörð ávarpanna voru í báðum tilvikum mun lakari en gerðist með ávarp forseta Íslands í dag og ljóst að Ríkisútvarpið getur kennt ríkissjónvarpsstöðvunum í Danmörku og Noregi talsvert í þeim efnum. Ólafur Ragnar gæti svo tekið Margréti Þórhildi og Harald í kennslustund í að nota textavélar við flutning nýársboðskaparins og tala í stað þess að lesa upp. Bæði stautuðu þau af blöðum, mismæltu sig og voru ekki sérlega áheyrileg. Drottningin sat við borð en kóngur las standand upp á endann, sem var satt að segja ótrúlega hallærisleg umgjörð ávarpsins. Eftir ræðu drottningar mundi ég ekki eftir neinu sem hún sagði í innihaldslausu snakki sínu. Kóngur átti hins vegar ágætis sprett um innflytjendamál í sinni ræðu og lýsti áhyggjum af fordómum í þeirra garð í Noregi, fyrst og fremst meðal eldri kynslóðanna. Álitsgjafi í danska sjónvarpinu sagði reyndar fyrir ávarpið að drottning segði aldrei neitt við svona tækifæri sem skiptar skoðanir gætu verið um og við það stóð hún svo sannarlega. Sama á sjálfsagt við um norska kónginn en hins vegar vefst ekkert fyrir forseta Íslands að segja og aðhafast eitthvað sem kallar á umræður og deilur, eins og dæmin sanna. Foringjar ríkisstjórnarinnar hafa ekki og munu ekki tala við þjóðina á svipuðum nótum og forsetinn gerði í dag - hafi ég skilið nýársboðskapinn frá Bessastöðum eins og hann var hugsaður.

 

---ooo---

 

Áramótaskaupið Sjónvarpsins var fínt að þessu sinni, meira að segja mjög gott. Það fór vel í bæði börn og fullorðna á heimilinu. Menn héldu til dæmis að Spaugstofan hefði kreist úr kreppunni mest af því sem hægt væri að spauga með úr þeirri áttinni en aðstandendur Skaupsins höfðu hugmyndaflug og færni til að finna nýjar spaughliðar og gerðu það vel.

 

---ooo---

 

Kryddsíld Stöðvar tvö endaði með skelfingu í gær þegar óður skríll reyndi að ráðast inn á Hótel Borg þar sem stjórnmálaforingjar að forsætisráðherra undanskildum reyndu að ræða málin en öskrin af Austurvelli bergmáluðu gegnum veggi og út um land og mið í útsendingunni. Lögreglan réði augljóslega ekki skrílinn sem náði meira að segja að valda tjóni á græjum Stöðvar tvö og slasa einn starfsmann hennar. Það er með ólíkindum að lögreglan hafi ekki getað tryggt betur öryggi stjórnmálaforingjanna og aðstandenda Kryddsíldarþáttarins þegar fyrir lá sólarhring áður að efna ætti til mótmælaaðgerða við Hótel Borg í tilefni útsendingarinnar. Reyndar er það jafnframt óskiljanlegt að Stöð tvö hafi ekki ákveðið strax 30. desember að flytja útsendinguna af Hótel Borg til að tryggja betur öryggi þeirra sem þarna áttu að koma fram.

 

---ooo---

  

Var það ekki dæmigert fyrir árið 2008 að tveir ráðherrar skyldu fá á baukinn á síðustu sólarhringum þess fyrir að hafa gengið á svig við lög og reglur við mannaráðningar í opinberri stjórnsýslu?  Fullyrða má að í öllum ríkjum, sem Íslendingar vilja helst líkja sér við, hefði fjármálaráðherra sagt af sér samdægurs og dómsmálaráðherra jafnvel þuft að taka pokann sinn líka vegna eðli málsins sem þeim tengist. Á Íslandi er slíkt bara ekki inni í myndinni. Gamall bekkjarbróðir minn úr blaðamannaskólanum í Osló er núna pólitískur fréttaskýrandi í norska ríkisútvarpinu og hringdir stundum þegar mikið liggur við til að fá skýringar á ýmsu sem hann ekki skilur, enda eru íslensk stjórnmál sér á báti og ýmislegt sem hér viðgengst að sjálfsögðu enn óskiljanlegra útlendingum en innfæddum. Daginn sem Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn ákvað að veita íslenskum stjórnvöldum lánið mikla hringdi fréttaskýrandinn frá Osló. Erindið var eftirfarandi: Fréttamenn norska ríkisútvarpsins höfðu farið yfir lista allra hliðstæðra neyðarlána Alþjóða gjaldeyrissjóðsins frá stofnun hans og komist að þeirri niðurstöðu að í hverju einasta tilviki hafði ástandið í viðkomandi ríki orðið til þess að einstakir ráðherrar höfðu hrakist frá völdum eða ríkisstjórn í heild sinni, bankastjórar eða bankastjórnir, lykilembættismenn osfrv. Þar til kom að Íslandi árið 2008. Þar fór heilt viðskiptabankakerfi á hausinn og eftirlitsapparatið kom af fjöllum en allir sitja á sínum póstum eins og ekkert hafi í skorist. Allir. Norðmaðurinn spurði: Hvernigt í veröldinni stendur á því að menn komast upp með að skandalísera og setja heila þjóð á hausinn án þess að taka á því nokkra ábyrgð? Svarið fékk hann ekki hjá mér, ég viðurkenndi að standa þarna á gati eins og obbinn af hinni gjaldþrota íslensku þjóð.

 

---ooo---

 

Steikarfeiti frá Kristjánsbakaríi hjó skarð í jólagleðina á þessu heimili og fleirum. Þegar við sunnanangi Jarðbrúarfjölskyldunnar kom saman til laufabrauðsgerðar undir lok nóvember var notuð feiti frá þessu annars ágæta bakaríi á Akureyri til steikingar. Feitin hegðaði sér undarlega og freyddi heil ósköp. Í ljós kom að þetta hafði gerst víðar við svipuð tækifæri og Kristjánsbakarí innkallaði feitina. Nú hefur komið á daginn að sjálft laufabrauðið sem steikt var úr gölluðu feitinni er tæpast ætt. Það er fitustorkið og bragðið af brauðinu, eða öllu heldur af feitinni í því, er ekki geðslegt. Laufabrauðið vantaði því á veisluborðið í ár. Það þætti nú afleitur búskapur í Svarfaðardal að fagna jólum og áramótum laufabrauðslaust.

Forskot á skötusælu í faðmi Sægreifans

Sú var tíðin heima í sveitinni að skata var oft á borðum árið um kring en hins vegar aldrei á Þorláksmessu. Einfaldlega var litið á skötu sem kvundagssoðningu en ekki hátíðarfæðu af nokkru tagi. Við komumst hins vegar ekki hjá því að heyra í útvarpinu á Þorláksmessu ár hvert að Vestfirðingar stöppuðu þá í sig skötu og störtuðu þar með jólahaldi. Sá siður breiddist ekki út um Svarfaðardal svo ég muni. Við Jarðbrúarfólk létum grjónagraut duga á Lákanum. Fagnaðarerindi Vestfirðinga fór svo smám saman að flæða um landið og nú er svo komið að enginn er maður með mönnum nema narta í skötu á Þorláksmessu eða hafa í það minnsta skoðun á þessum matarsiðum að vestan því annað hvort eru menn fyrir þennan mat eða ekki.

Sjálfur fór ég að kaupa skötubarð í matinn fyrir þónokkrum árum og sjóða á Þorláksmessukvöld, aðallega til að rifja upp kynnin af ljómandi góðum matfiski. Aðrir í fjölskyldunni leggja sér skötu ekki til munns nema með harmkvælum en þiggja frekar saltfisk á sína diska. Skötubarð verður að vanda sett í pott í Álftalandinu annað kvöld og tilhlökkunin er enn meiri en ella af því að við Jarðbrúarbræður tókum forskot á sæluna núna í vikunni og fengum okkur skötu í hádegismat hjá Kjartani Sægreifa Halldórssyni við Reykjavíkurhöfn. Það var eftirminnileg máltíð. Skatan var svo rækilega kæst að tár byrjuðu að renna við fyrstu bitana og bróðir Helgi Már, sem kom sárlega kvefaður og nefstíflaður að borðinu, fór albata út og leið eins og nýhreinsuðum hundi. Svona matur er sum sé flestra meina bót og ekki spillti fyrir að greifinn bauð upp á Steingrím á eftir; hrísgrjónagraut með rúsínum sem nefndur er í höfuð forsætisráðherrans fyrrverandi Hermannssonar.

Eitt er sjálfur maturinn á Sægreifanum, hvort heldur það er skata eða annað sjávarfang. Annað er staðurinn sem slíkur og umhverfið. Þetta er auðvitað engu öðru líkt. Og þeir sem fúlsa við skötu eða signum fiski ættu þá bara að halda sig við humarsúpuna en halda sig samt fjarri staðnum fram yfir jól. Andi heilags Þorláks er nefnilega pottum og híbýlum Sægreifans fram yfir Þorláksmessu í formi skötuilmsins sem matvandir kenna við ólykt eða ódaun. Skötuunnendur fara hins vegar glaðir í skötufýlu í það minnsta einu sinni á ári um leið og þeir hylla Þorlák hinn helga. Á morgun verða margir glaðir fýlustrákar yfir skötudiskum um allt land, ekki bara fyrir vestan. Ég óttast hins vegar að fá hvergi í fiskbúðum jafnkæsta skötu og Kjartan sægreifi bauð upp á. Sá verslunarleiðangur verður trúlega fýluferð að því leyti en skata verður það samt, heillin.

Ólíkt höfumst vér að

Horfði á ítarlega og afar fróðlega fréttaskýringu á CNN í morgun um þetta stórfurðulega mál sem kom upp í ríkinu Illinois í Bandaríkjunum á dögunum. Barack Obama, verðandi forseti, sat á þingi fyrir þetta ríki og nú þegar sæti hans er autt er á valdi ríkisstjóra Illinois að fylla í skarðið, þ.e. að velja nýjan mann til að setjast á Bandaríkjaþing. Engar kosningar, engin fegurðarsamkeppni heldur alræði eins ríkisstjóra! Þessi tiltekni ríkisstjóri ákvað að hafa eitthvað upp úr krafsinu og selja þingmannssætið, því þar eins og víðar ganga margir með þingmann í kviðnum og eru reiðubúnir að borga vel fyrir sæti á löggjafarsamkomu. Þegar hins vegar lögregla og saksóknarar í Illinois fréttu af fégráðuga ríkisstjóranum var hann einfaldlega handtekinn og leiddur í járnum í gæsluvarðhald en látinn síðan laus gegn tryggingu. Fréttaskýringin fjallaði annars vegar um málstað og málflutning ríkisstjórans, Rod Blagojevich, og hins vegar um heitstengingar ákæruvaldsins að koma þessum gjörspillta þrjóti frá og í fangelsi til frambúðar.

Þarna er ekkert gefið eftir og fram kom að hann stæði fram fyrir því að vera samvinnuþýður og gera sér þá vonir um að sitja inni í bara fimm ár eða halda áfram siðspillingarrugli sínu og geta þá búist við að sitja handan við rimla í fjórðung aldar. Og afskipti eiginkonu ríkisstjórans af málinu geta orðið til þess að hún fái fangelsisdóm líka og sömuleiðis starfsmannastjóri ríkisstjórans.

Svona tekur réttarkerfið í Illinois á sjálfum ríkisstjóranum og þeir sem sjá til þess að lögum sé framfylgt þar í ríkinu ætla ekki að hvílast ærlega fyrr en hvítflibbaglæponinn fer að rotna í svartholi og fær þar með makleg málagjöld. Fréttaskýringin var allrar athygli verð út af fyrir sig en aðallega leitaði hugurinn af sjónvarpsskjánum til hins íslenska valdasamfélags. Nógu slæmt er að reyna að setja eitt þingsæti á uppboðsmarkað og ætla sér að græða á sölunni. Öllu verra er trúlega að veðsetja heila þjóð og keyra í gjaldþrot með stæl og dýfu. Hersingin öll sem að því stóð og vitorðsmenn hennar ganga lausir og munu ganga lausir. Það er 120% öruggt að enginn finnst sem óhætt þykir að draga til ábyrgðar, einfaldlega af því íslenska valdakerfið lifir ekki af aðra niðurstöðu en þá að sópa öllu undir teppið og smæla svo framan í heiminn.