Vandræðaleg vörn fyrir vondan málstað

Óskaplega var hún pínleg málsvörn formanns Frjálslynda flokksins í Silfri Egils  vegna dæmalausrar framgöngu varaformanns hans í ,,stóra Akranesmálinu". Guðjón Arnar sló úr og í og helst var á honum að skilja að frjálslyndir vildu taka flóttafólki opnum örmum og sama ætti raunar við um flokksmenn hans á Akranesi. Það vill nú svo til að fólk ekki fífl, þó svo að markaðsstjóri OLÍS hafi haft slíkar hugmyndir um landa sína að leiðarljósi á samráðstímanum. Varaformaður frjálslyndra hefur nú heldur betur slegið um sig í kjaftaþáttum ljósvakamiðla og bloggað út og suður. Fólk með miðlungs sjón og heyrn þarf ekki að láta flokksformanninn túlka neitt fyrir sig í þessum efnum. Málflutningurinn talar fyrir sig sjálfur og meira að segja þingmaður frjálslyndra, Kristinn H. Gunnarsson, skildi boðskap flokksmanna sinna á Akranesi á sama hátt og aðrir landsmann - að formanni frjálslyndra að vísu undanskildum.

Ef Frjálslyndi flokkurinn er þeirrar skoðunar sem formaður hans reyndi að telja okkur trú um í dag, ja þá hlýtur varaformaðurinn að fá rauða spjaldið strax eftir helgi og Akranesdeildinni verður þá jafnframt vikið úr flokknum.

Það eru ekki nema tveir kostir í stöðunni. Annað hvort tekur flokkurinn ábyrgð á þessu dapurlega daðri félaga sinna á Skaganum við rasismann eða gerir upp við daðrið á sannfærandi hátt, svo eftir verður tekið.

Ólafur Ragnar áfram

Ólafur Ragnar Grímsson verður áfram húsbóndi á Bessastöðum. Það er gott mál, mjög gott mál. Best af öllu er samt að losna við uppákomur á borð við þær sem við höfum þurft að þola nokkrum sinnum, fyrst í tíð Vigdísar og svo í tíð Ólafs Ragnars, þegar kverólantar og vitleysingar bjóða sig fram gegn sitjandi forseta, sér til andlegrar sjálfsfróunar en flestum öðrum til sárra leiðinda, skapraunar og útgjalda. Skattgreiðendur borga jú brúsann, ekki vitleysingarnir.

Þeir sem þola ekki Ólaf Ragnar hafa þegar fengið sína útrás með því að skila auðu, þökk sé kverólöntum í forsetaframboði. Fyrst útgefendur hinna auðu seðla ekki treysta sér til að finna alvöru frambjóðanda, og hjóla bara í forsetann í kosningum nú, er farsælast að þetta hafi farið sem fór, þ.e. að Ólafur Ragnar sé sjálfkjörinn. Það hefði þess utan alveg farið með þjóðarsálina að fá enn einu sinni dellukosningar til forsetaembættisins, ofan á vaxtaokur, efnahagssamdrátt og bensínverð ofar skýjum.

 

Júró á Rimum?

Ég heyrði ekki betur i upphafi útsendingar frá Serbíu í kvöld en það stefndi í að næsta Júróvisjónskrall yrði í heimabyggð Friðriks Ómars að ári. Þétt verður þá setinn Svarfaðardalur og Grundarbændur selja rússneskum olíufurstum aðgang að heita pottinum. Auðvitað er ákveðinn sjarmi yfir því að hafa Júróvisjón að Rimum og láta keppendur kúra í kojum í Húsabakkaskóla sáluga.

En fyrst af öllu þurfa nú Friðrik og Regína að vinna á laugardaginn og það geta þau auðvitað gert, burt séð frá öllu og öllu! Baráttukveðjur til þeirra og sveitunga minna á Dalvík sem gengu um götur í kvöld til stuðnings okkar fólki ytra.

Það er sannur Júllabragur á þessu uppátæki og guð má vita hvernig allt saman endar. Sami Júllinn, og hefur kallað tugi þúsunda manna til Dalvíkur ár eftir ár til að tjalda frítt og éta frían fisk, er sum kominn með puttana í Júróvísjón. Þegar svo er í pott búið getur allt gerst, líka það að Júróvisjón verði að ári á Rimum og svarfdælsk áhrif breiðist síðan hratt um Evrópubyggðir. Að fáeinum misserum liðnum verður svarfdælskur mars stiginn í Svíþjóð, svarfdælskur brús spilaður í Búlgaríu og tehettur Sigríðar á Tjörn eftirsóttar í Grikklandi. Og þykir nú engum mikið.

Eurovision-skrúðganga á Dalvík

Ganga gegn slysum og kraftaverkahjúkkurnar BAS

Þyrla Landhelgisgæslunnar lenti við Landspítalann í Fossvogi í kvöld og drunurnar í henni bentu til að það lægi á að komast á áfangastað. Við búum í örskotsfjarlægð frá þyrlupallinum og erum farin að greina það býsna vel á vélarhljóði og aðflugi hve alvarleg tilvikin eru hverju sinni þegar komið er með slasað eða veikt fólk flugleiðis á slysadeildina. Oft fáum við hnút í magann, ekki síst þegar þyrlan æðir hér yfir að næturlagi eða um helgar. Það boðar oftar en ekki alvarleg tíðindi.

Hjúkrunarfræðingarnir þrír, sem stóðu að göngu gegn slysum í dag, lýsa eigin upplifun í vinnunni sinni líka þannig að þær fái hnút í magann við að heyra sírenuvæl í borginni eða drunur í þyrlu að lenda í Fossvogi. Munurinn er bara sá að þær verða vinnu sinnar vegna að taka því sem að höndum ber þegar þyrlan er lent. Ég hef hins vegar ekki annað um málið að segja en þakka í hljóði fyrir að vera ekki sjálfur fórnarlamb slyss um borð í þyrlu á leið á skurðarborð spítalans.

Hjúkkurnar þrjár, sem tóku upp á því í fyrra að skipuleggja göngu gegn slysum, eru vinkonur sem kalla sig BAS með vísan til upphafsstafanna í nöfnunum Bríet, Anna og Soffía. Þær endurtóku leikinn í dag með stuðningi fjölda fólks úr starfshópum sem tengjast slysum á einhvern hátt og með þátttöku þúsunda manna í göngunni. Blöðrum var sleppt í lok göngunnar á pallinum þar sem þyrlan lenti núna í kvöld. Það var áhrifamikil stund.

Kraftaverkakonurnar BAS höfðu sem síðasta orð af sinni hálfu að við ættum öll að fara varlega um hvítasunnuna því þær kæra sig ekki um fleiri viðskiptavini úr slysum í umferðinni. Óskandi væri að landsmenn tækju þeirri áskorun og hlífðu BAS, og öllum öðrum starfsmönnum sem málið varðar, við því að fá hnút í magann um helgina. Slysalaus hvítasunna væri góð byrjun á sumrinu.

• Myndir úr göngu gegn slysum 2008

Stuð í Þjóðleikhúsinu

Aldrei hefi ég upplifað stemningu í Þjóðleikhúsinu í líkingu við þá taumlausu gleði sem ríkti þar í gærkvöld á sýningunni Ástin er diskó, lífið er pönk. Við fórum eiginlega með hálfum huga í leikhúsið eftir að hafa lesið og hlýtt á umsagnir fólks úr gáfumannafélagi gagnrýnenda. Það vantaði eitthvað í þetta allt saman og Hallgrímur Helgason er ekki nógu hnyttinn, segja gáfumenn. Gestirnir í leikhúsinu svara sjálfir gáfumannafélaginu með hlátri, klappi og broshýrum andlitsbjór frá upphafi til enda sýningar. Það á að dæma sýningar út frá því sem þær eru og út frá því sem þeim er ætlað að vera. Þarna hefur Þjóðleikhúsinu einfaldlega tekist að gera skemmtilega þjóðlífsmynd úr lítilli sögu, já og Hallgrímur ER hnyttinn. Tónlistin er vel valin og vel flutt. Það var stuð á sviðinu og stuð í salnum á sýningunni. Gaman, gaman. Ástin er diskó, lífið er pönk og gáfumannafélag gagnrýnenda er djönk.

Framsóknarblöðin sálugu lifa í glugga í miðbæ Akureyrar

Ég átti leið á skyndifund á Akureyri að morgni dags núna í vikunni og drap síðasta hálftímann fyrir flug suður með hádegisvélinni yfir súpudiski á Bláu könnunni, einu notalegasta kaffihúsi landsins. Auðvitað fylgir með á svona afslappelsisstundu að gægjast oft út um gluggann, eins og Jónas R. söng með Flowers í den tid. Nema hvað, við blasti meðal gluggi á gafli næsta húss þarna í Hafnarstrætinu og á hann horfði ég meðan súpan entist. Einhverra hluta vegna höfðu húsráðendur þar á bæ byrgt sér og öðrum sýn með því að þekja glerið dagblöðum. Svo fylgdi með tilkynning á spjaldi um að glugginn væri til sölu. Hugsanlega sjálft húsið líka.

Sérstaka eftirtekt vakti hins vegar að tvö dagblöðum af þremur þarna í glugganum eru löngu horfin yfir móðuna miklu. Þarna var Morgunblaðið og það lifir enn, meira að segja búið að ráða nýjan ritstjóra. Þarna var líka NT, blað sem varð til í apríl 1984 í útgáfurugli sem tengdist Framsóknarflokknum. Síðasta tölublaðið kom út á gamlársdag 1985 og eftir sátu framsóknarmenn með sárt ennið og 100 milljóna króna skuld eftir ævintýrið. Og svo var þarna í Akureyrarglugganum Tíminn, málgagn Framsóknarflokksins um aldur og ævi eða þar til að miklir snillingar komu höndum yfir reksturinn, steyptu saman við Dag á Akureyri og settu allt saman á hausinn í stórfenglegasta gjaldþroti íslenskrar fjölmiðlasögu í nafni frjálsrar fjölmiðlunar. Eftir sátu framsóknarmenn Tímalausir og NúTmalausir.

Vangavelta yfir súpudiski á Akureyri 22. apríl 2008: Hver er þessi granni Bláu könnunnar senm varðveitir sálug dagblöð úr útgáfusögu Framsóknarflokksins á lager og notar til að byrgja með glugga þegar á þarf að halda? Hefur þessi gluggi kannski verið byrgður svona í 23 ár, þ.e.a.s. alveg frá því árið 1985 þegar NT kom enn út og safnaði meiri skuldum fyrir framsóknarmenn?

Hið eina sem er klárt í málinu er að sjálfvirkur sími var kominn til Íslands þegar glugginn var settur á sölulista. Það hefði samt verið meira í anda útstillingarinnar að bjóða mönnum að hringja í löng-stutt-löng í sveitasímanum. frekar en í nútímalegt númer á borð við 570 4500. Símaskráin upplýsir það númer sé á fasteignasölu í hundrað og einum í Reykjavík. Þar er sum sé hægt að bjóða í glugga við göngugötuna á Akureyri og fá í kaupbæti sáluð dagblöð ef heppnin er með bjóðandanum.

Svarfdælskar konur með sviðið andlit

Fimm svarfdælskar konur bönkuðu upp á hér í Álftalandi um helgina til að flytja tíðindi úr sveitinni og afla annarra í staðinn til að flytja norður að heimsókn lokinni. Þetta voru Bakkasysturnar Didda og Halldóra ásamt mágkonum sínum þremur: Boggu, Hönnu og Lillu. Viðræður voru fróðlegar og fóru um víðan völl en verða ekki ræddar frekar enda hvílir á þeim bæði fjölskyldutrúnaður og bankaleynd.

Gestirnir komu færandi hendi og gáfu húsfrúnni villiplöntu í potti en húsbóndanum sviðakjamma með slettum af kartöflustöppu og rófustöppu á bakka. Þetta vinarbragð og breytti laugardagshádeginu úr smálegu hvunndagssnarli í sviðaveislu.

Landsmenn eru ef til vill ekki sérlega mikið inni í innbyrðis samskiptamálum Svarfdælinga en þá fá þeir að vita hér og nú að sviðin sauðaandlit eru býsna algengar tækifærisgjafir þar í sveit, með eða án stöppu. Einkum er þetta þekkt á austurkjálkanum. Mikil stemming getur skapast á heimilum þar sem margir koma saman með kjamma á hverjum diski. Menn stúdera mörkin og glöggir fjármenn reyna að lesa ættartengsl við þekkta hrúta úr andlitsdráttum fjárins. Slíkt er ekki á hvers manns færi þegar skepnan hefur gengið í gegnum dauðastjarfa eftir slátrun og síðan svíðingsframkomu við opinn eld.

Menn finna stundum fyrir frumstæðri spennu þegar páskaegg er opnað og upp úr því dorgaður málsháttur sem þykir misjafnlega gáfulegur og eiga mismikið við á hverjum tíma. Spennan sem fylgir því að ráða í eyrnamark á sviðakjamma er mun meiri og þjóðlegri og hámarki nær samkvæmið ef tekst að lesa saman tvo kjamma þannig að unnt sé að mynda á ný heilan haus úr réttum helmingum - mínus auðvitað heilann. Markaleikurinn er hins vegar óframkvæmanlegur í sviðapartíium hér fyrir sunnan af því eyru eru sneidd af við hlust í kjötiðjuverum sunnanlands áður en varan er sett á neytendamarkað. Til dæmis var gjafakjammi Bakkaviðhengjanna eyrnalaus og því var ég bæði rændur þeirri ánægju að rýna í markið og éta eyrað.  Það eru nefnilega þrír hápunktar í hverri sviðaveislu. það er að segja þegar étin eru augu, eyru og tungur. Í þessari röð.

Ekki veit ég gjörla hvort sviðamenningunni fylgir sú staðreynd að sögnin að kjamsa hefur aðra og yfirfærða merkingu í Svarfaðardal en annars staðar á landinu. Þannig var það að minnsta kosti í mínu ungdæmi. Orðabókin segir að kjamsa merki að smjatta á einhverju og þannig nota landsmenn þessa sögn yfirleitt. Meðal ungmenna í Svarfaðardal merkti kjamsa hins vegar nokkurn veginn að kyssa og þeir drengir sem gátu stært sig af kjamsi í Húsabakkaskóla eða undir Þinghúsvegg á Slægjuballinu voru komnir nokkuð langt á þroskabrautinni.

Enn aðrir vilja mein að það að kjamsa merki að borða eða naga. Þegar ég lagðist í rannsóknir á málinu sá ég til dæmis að dómari við Héraðsdóm Reykjavíkur dæmdi atvinnulausan drykkjumann í skilorðsbundið fangelsi í desember 2006 fyrir að stela mat í kjörbúð. Í dómnum segir að hann (altsvo fyllibyttan en ekki dómarinn) hafi verið staðinn að því að ,,kjamsa á kjúklingi" á búðargólfinu. Af textanum má ráða að maðurinn hafi hvorki verið að kyssa fuglinn né smjatta á honum heldur verið að úða kjúllanum í sig þegar að var komið.

Ómar Ragnarsson er hins vegar nær svarfælskum skilningi að hluta í ljóðinu góðkunna, Sveitaballi. Þar segir í einu erindinu:

Sveitaball, öll kvennagullin elska sveitaball.
Því næði gefst þeim til að gramsa þar
og kjamsa þar - á kjömmunum, jafnvel á ömmunum.
Og öll þau ó-
hljóð úti á hlaði mynda hrærigrautarglaum
er breimkattarbrölt blandast við vélarskrölt,
rokklög og stapp og kjaftakraum.

Ég skil það svo að maðurinn gefi sögninni að kjamsa þarna þrefalda merkingu, að smjatta, að éta og svo kyssa. Alla vega látum við nú duga að kyssa ömmur í minni sveit en étum hins vegar sauðaandlitin.

Og segir nú ekki fleira af kjamsi og kjömmum.